Rekonstrukcja ogłowia końskiego z grobu XVII. Zachowane oryginalne brązowe elementy uzupełniono o nieliczne kopie mosiężne w celu odtworzenia pierwotnego układ całego garnituru ozdób. Składają się na nie: żelazne wędzidło dwudzielne, 2 sprzączki brązowe, 2 lancetowate okucia końca pasa, 7 brązowych łączników krzyżykowych i 2 skuwki ogłowia, a ponadto 33 większe i 44 mniejsze brązowe okucia rzemieni. Na części wykonanych z brązu elementów zachowały się ślady posrebrzania. Wszystkie są zdobione, w większości prostym motywem równoległych linii. Jest to najbogatsze i najlepiej zachowane ogłowie odkryte na cmentarzysku w Tumianach.
Planowe badania wykopaliskowe cmentarzyska w Tumianach były prowadzone w latach 1970–1972 przez Krzysztofa Dąbrowskiego i Tadeusza Baranowskiego z Instytutu Historii Kultury Materialnej (aktualnie Instytut Archeologii i Etnologii) Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Wcześniej, bo już w 1893 r., z ramienia Towarzystwa Starożytności Prussia wykopaliska na terenie nekropoli podjął Johannes Heydeck. Wszystkie elementy ogłowia stanowiły wyposażenie odkrytego w 1971 r. pochówku konia nr 30. Był to 9-letni samiec złożony w osobnej jamie, na głęb. ok. 45 cm, z łbem skierowanym na południe.
Chronologia:
V–VI w.
Zbiory:
Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie
Oprac. K. Martyka
