1 – miecz żelazny obosieczny, czterokrotnie zgięty, typu IX/3 / Nydam-Kragehul war.
2 wg Biborskiego;
2 – grot żelazny o szerokim zgiętym liściu, typu XX wg Kaczanowskiego;
3 – umbo żelazne z uszkodzoną kopułą (na kopule ślad uderzenia grotu włóczni/oszczepu), typu K1 wg Zielinga;
4 – imacz żelazny, typu 9/X wg Jahna/Zielinga. W grobie poza uzbrojeniem znajdowały się także: sprzączka żelazna, o owalnej, lekko pogrubionej ramie, typu AH30 wg Madydy-Legutko; fragm. ornamentowanego grzebienia wielowarstwowego z rogu typu Thomas IA; fragm. ceramiki lepionej ręcznie.
Grób ciałopalny, popielnicowy odkryty w trakcie badań wykopaliskowych Zbigniewa Nowakowskiego z Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie w 1987 r. Nekropola liczyła ogółem 211 grobów ciałopalnych, z czego większość datowana jest na II–IV w. Faza schyłkowa użytkowania cmentarzyska (III–IV w.) odznacza się wyraźnym spadkiem liczby pochówków. Grób 173 zdecydowanie wyróżnia się na tym tle bogatym wyposażeniem pieszego wojownika.
Chronologia:
IV w.
Zbiory:
Państwowe Muzeum Archeologiczne w Warszawie
Oprac. J. Andrzejowski
